Ierland 2009 (part 1) 02-06-2009

Een land van sagen en mythen. En van regen en heuvels, kliffen en regen, schapen en slecht asfalt. En regen. En schapen in de regen. We besluiten dit land eens te gaan verkennen. Dit doen we op 3 manieren: eerst gaan we de hoofdstad Dublin bekijken. Dan gaan we een week de (naar zeggen) mooiste wandelroute van Ierland lopen: de Wicklow way. Als laatste zullen we met een huurautootje de westkust bezoeken, met de gebieden Dingle, the Burren en Connemara.

Aangekomen op Dublin airport, hebben we het geluk dat we snel een betaalbaar onderkomen kunnen regelen. De Days inn, aan de Talbot street, ligt midden in het centrum van de noordkant van centraal Dublin. Mazzeltje dus. We gaan direct na inchecken ertussenuit en lopen over de bekende ha'pennybridge door Temple bar, de uitgaanswijk van Dublin. We passeren de mooie christ church en gaan verder richting Guinness visitor centre.
Voor een soepel bedrag van 15 eurootjes p.p. mogen we naar binnen. Het lijkt duur, maar het blijkt ook de moeite waard! Hoewel ik door mijn studie levensmiddelentechnologie wel weet hoe bier gemaakt wordt, is het hier allemaal erg mooi gepresenteerd. Niet alleen het brouwen, maar ook bijkomende zaken als de rijke historie van Guinness, de reclame, transport en commercie wordt uitgebreid toegelicht. En als kersje op de taart aan het eind van de rondleiding natuurlijk a pint of Guinness in de gravity bar met een 360 graden blik over Dublin.

Na een aantal uurtjes plezier en een beetje aangeschoten van de alcohol, lopen we weer de frisse lucht in en komenwat later langs de old Jameson Distillery. Geen angst hoor, niet nog meer alcohol, we zijn al te laat om nog binnen te mogen. Het geheel heeft een gelikte entree maar we vinden 15 euro erg duur om een stookketeltje te bekijken. We sluiten de dag af met een echte Fish en chips zaak dicht in de buurt van de Spire, Beshoffs.

Dag 2 is de dag van de verplichte touristenpuntjes in Dublin. We beginnen met trinity college, met een mooie campus, maar we weigeren de entree voor 'the book of Kells' te betalen. Dan zoeken naar Dublin castle, waarbij we kennis maken met dat typisch Ierse weer. Eerst zon, dan 10 minuten regen, weer zon, enzovoort. We lopen ondertussen door naar st. Patrick Cathedral en verder via het park saint Stephen's green naar Merrion square met de beroemde deuren, die iedereen wel zal kennen van de posters. Dwars door het park voor het beeld van Yeats en om de hoek voor een blik op Leinster house en het national museum in.

Hier is veel te zien dus een input overload. Maar de entree is gratis en alles is ook erg mooi gedaan. De steentijd, de Kelten, de Vikingen, alles komt voorbij. Dan lopen we de lange weg naar de havens waar veel nieuwe kantoren staan, Je hebt een architect als vriendin of niet per slot van rekening. Ook hier worden we bij de laatste kilometers overvallen door een gigantische stortbui die de jeans doorweekt aan de benen laat plakken. Maar ook komt er weer zonneschijn na deze regenbui. Na nieuwe droge kleren en een kleine pauze gaan we 's avonds eens tips uitproberen uit onze erg goede reisgids. Temple bar is leuk en vol, we komen in traditionele Ierse muziek terecht in the Porterhouse met folkmuziek en heel veel flesjes bier aan de wand uit aller lande. Weer 2 pubs later met allemaal live muziek is het wel weer goed geweest. Morgen op tijd eruit om de bus naar het zuiden te pakken. Op naar de wicklow way!

Alles loopt voorspoedig en relaxed, en we komen 's avonds aan in Bunclody waar we onze eerste Bed & Breakfast gaan uitproberen. We hebben thuis niets van te voren geboekt, maar we bellen steeds vanuit de huidige B&B naar het adres waar we de dag erna willen eindigen met onze etappe. Dit werkt perfect en zo gezegd komen we mooi op tijd aan in the Moss cottage. Als dit de standaard is voor de komende B&B's voor 35 euro p.p., kunnen we ons geluk niet op. Schoon, ruim, rustig en een heerlijke douche. We bekijken Bunclody city eens (in 5 minuten heb je alles gezien)en eten barfood in een plaatselijke pub: the mall bar. Rustig met een echt dorps karakter. Het eten smaakt, maar we weten wat deze vakantie erg duur zal zijn, het avondeten. In Ierland is het eten best prijzig en dit zal ook zo blijven. We beginnen de eerste wandeldag met een goed Iers ontbijt. Deze bestaat altijd uit ei, bacon, sausage en black and white pudding. Dit laatste is nogal iets vaags en nieuws voor ons, maar lijkt erg lekker. Mij smaakt het ook, Britta hoeft het niet. Dit alles met brown sauce en mijn dag kan beginnen.

We worden afgezet in Clonegal, bij het eindpunt van de wicklow way. We hadden besloten om de wicklow way van zuid naar noord te lopen. Dit is om veel redenen erg voordelig.

- Je begint met minder hoogteverschil en kan je dus goed inlopen
- Je loopt de mooiste stukken van de route na de 3e dag, en niet zoals andersom de minder interessante stukken op het laatst
- Je loopt met de zon in je rug, niet in je gezicht
- De wind heb je het meest in de rug omdat in Ierland meestal de wind uit het zuidwesten komt
- Je hoeft niet meer naar Dublin te reizen, je eindigt er vanzelf

Na de startfoto en het instellen van de nieuwe GPS, gaan we vol spanning op weg naar het grote onbekende. Hoe zal het gaan, hoe goed zullen we het doen, waar slapen we en wat eten we iedere avond? De weg vandaag is rustig en ontspannen met een buitje tussendoor. We hebben de juiste spullen voor dit soort dingen bij ons, dus regen is een verwacht fenomeen waar we op voorbereid zijn. Met 2 auto's en 3 mensen onderweg, blijft het stil en genieten we van weidse blikken.

Na 22 kilometer komen we bij ons eindpunt voor die dag aan en laten ons even later oppikken door de eigenaar van 'the olde Shillelagh'. Een B&B in het gelijknamige dorpje, dat nogal klein en verslapen is. De slaapruimte laat zien dat de eerste in Bunclody van erg hoge kwaliteit was. We zullen zien, het is hier in ieder geval droog, schoon en rustig. Na weer een slaperig dorpspub met het onderhand goed smakende Guinness, slapen we goed om weer een Iers ontbijt te verorberen.

De eigenaar is een interessante man die volgens overlevering van vader op zoon een oude traditie in leven houdt, het maken van de Shillelagh vechtstokken. Ik ben veel tijd kwijt met het luisteren en het stellen van veel vragen over deze oude vechttraditie, vergelijkbaar met de oude wapenkunsten uit bijvoorbeeld Japan of het batonvechten in Frankrijk.

Laat zijn we weer op weg waar we de dag ervoor zijn opgehouden met wandelen. De weg gaat al direct langzaamaan steeds omhoog, stijgend langs een heuvel. Er is nog steeds veel asfalt, hoewel we ook een flink stuk met onze enkels door de drab moeten.

Aan het eind van dat moeilijke modderpad staat er een kudde stieren naar ons te koekeloeren. We kiezen voor een vluchtweg over een hek en kunnen gelukkig zonder kleerscheuren doorlopen. Na een buitje maken we een lunch waarbij we iedere dag lekker een kopje oploskoffie maken op onze brander, of een noodlepotje inweken. Het blijkt dat dit de langste dag zal worden. Het einde is een lange saaie weg om een heuvel heen, met weer een buitje dat nu iets hardnekkiger is en we best laat en nat aankomen bij the Kyle farmhouse. Hier is niets van een pub o.i.d. te ontdekken en we eten dan ook in de B&B zelf. Redelijk eten, maar goede kost om de volgende dag aan de zwaardere etappes te beginnen.

We lopen de volgende dag terug naar de wicklow way en beginnen aan dag 3. Langdurend gaat het gestaag bergop en maken we serieus hoogtemeters door een bos met de paden vol met takken op dat het lopen moeilijk maakt. Er is hier veel bos dat commercieel gebruikt wordt. Dit houdt in dat er vaker onderweg stukken bos verdwenen zijn of dat er sporen zijn van rooiwerkzaamheden. Hier dus ook. Het is nog steeds stil onderweg en dat is best een genot. We lopen de heuvel af, om bij het bekende punt iron bridge te komen. Daar gaat het rechtdoor steil tegen de volgende heuvel op. De snelheid gaat er uit en het is even doorpuffen voor we over bospaden iets makkelijker door kunnen steeds maar heuvelopwaarts. Onderweg komen we alweer herten op ons pad tegen, zo stil is het.

Vandaag hebben we maar 10 minuten regen en dat is ook best wel lekker. Aan de oostflank van de Slieve maan lopen we naar de paal die het halfwegpunt van de route aangeeft. Tot nu toe was alles al heel intens, vele rust en puur genieten, en de komende dagen zouden nog beter moeten zijn! Best erg moe komen we aan bij Glenmalure lodge, een typische taveerne met goed eten en een even goede kamer.

De volgende dag begint met slecht weer. Nevelig en regenachtig moeten we direct heuvel opwaarts en langs een aangegeven omleiding, omdat ze bomen aan het rooien zijn, die we niet nemen. We mogen gelukkig langs en worden niet teruggestuurd. Vandaag doet het nogal pijn in mijn benen, de heupen en knieën melden zich nadrukkelijk. Ik schakel een tandje terug en het is erg jammer dat we het mooie dal glenmalure niet echt kunnen zien door de motregen en de nevel.

Na een erg mooi stuk wandelen, ondanks de regen, komen we bijna boven op de flank van de Mullacor een paar Canadezen tegen die ons kunnen motiveren dat we bijna boven op ons hoogste punt zijn, 480 meter. Dat zijn toch 380 hoogtemeters aan één stuk door. Geen alpen maar toch, dit hebben we ook niet in Zuid-limburg kunnen oefenen. Boven vinden we een beschut plekje voor onze koffie en vanaf dan gaat het alleen nog naar bergaf. De zon komt door en we lopen voor het eerst in onze afgeritste korte broek. De uitzichten worden maar beter en mooier, en we kijken uiteindelijk uit over Glendalough vale. Dit is toch wel het hoogtepunt van onze trip. We hebben geluk dat we redelijk laat op de dag hier aankomen, we kunnen bijna alleen en zonder toeristen door het erg oude ruïnedorpje lopen en met het mooie late zonlicht veel foto's maken.

Voor onze overnachting naar Laragh is het alleen nog iets verder. We verslikken ons in een laatste klim die dag en deze kilometers doen toch even nog pijn. Die steile 150 hoogtemeters zijn moeilijk maar ook hier worden we weer met een erg mooie blik beloond in de late zon.

In B&B Clondara blijven we 2 dagen, we eten weer goed in de naastliggende pub 'Lynhams of laragh'. 's Morgens kunnen we wat later opstaan en een tripje ondernemen naar het dal van Glendalough. We doen vanaf Laragh alles te voet tot we weer aan de upper lake staan. Hier worden we overvallen door een vieze regenbui die door de harde wind ijskoud is. We moeten schuilen en onder een rotsblok bij de oude mijnen maken we lunch met ons geliefde brandertje. Dit dal zou het beste van het Ierse boulderen zijn en ik had hiervoor mijn klimschoentjes meegenomen. Om kort te zijn, aan het einde van de middag wordt ik nog beloond met zon en kan een paar van de mooiste lijnen hier boulderen en echt genieten van de omgeving en mijn eerste klimervaringen op graniet. We besluiten verder een rondwandeling af te maken genaamd the spinc, die nogal wat hoogteverschil heeft, maar dan worden we ook beloond met een super uitzicht en mooie natuur. Voor een rustdag is 16 km wandelen toch wel veel, dus we zullen het de volgende dag wel merken.

Opstarten die volgende dag is dan ook lastig maar met veel zon en warmer weer lopen we ons snel in. Ook vandaag lopen we weer ruim 18 km en niet alleen op vlak terrein om het zacht uit te drukken. Wel is er nu tussendoor iets meer asfalt. Maar vandaag zijn de uitzichten op Lough Dan en daarna op Lough Tay weer erg de moeite waard.

We eindigen boven aan Lough Tay en krijgen na een mooi uitkijkpunt een lift naar Roundwood waar we in Woodstock een overnachting hebben. Hier is het dan toch echt een stuk minder. Een mini badkamertje, een niet al te schoon gevoel en een gastheer die maar niet kan ophouden te praten. In het begin is dit leuk maar na een tijd wil je toch wel iets anders doen dan naar monologen luisteren. We eten redelijk in de Roundwood Inn in het dorp en merken dat na 6 dagen het wel merkbaar wordt dat we een dikke 100 kilometer in de benen hebben.

We beginnen die dag op hetzelfde punt als we de dag ervoor zijn opgehouden en dus met een ochtendblik op Lough Tay, We komen snel bij het J. B. Malone memorial, neergezet voor de geestelijke vader van de Wicklow way. We stomen direct door voor het hoogste punt van de Wicklow way, de bestijging van Djouce mountain (725 meter). Daarna gaat het veel bergaf.

Gemakkelijker dus, maar ook dat kan zwaar zijn op de gewrichten en de spieren om bij iedere stap het lichaam af te remmen. We voelen de inspanningen duidelijk maar genieten nog van de blik op powerscourt waterfall. Dan door het Glencree dal, dat erg het gevoel van het geuldal geeft. De laatste 4 kilometers voelen heel zwaar aan en fysiek gezien zijn we blij dat morgen de laatste dag is. In Oaklawn is het weer iets beter gesteld met de kwaliteit, hoewel de douche op de gang is en het geheel is blijven stilstaan in de jaren 70. We hebben een ontspannen avondwandeling bij de powerscourt gardens en eten chinees in Enniskerry.

De dag begint met een aardig klimmetje, een stuk asfalt en dan een lange klim naar de voorlaatste heuvel. Hier hebben we tijd voor nodig en bij de afdaling 'ruiken we de stal'.

Na ons voortgesleept te hebben over de weg uit het Knockree dal, komt de laatste klim. Een heel klein regenbuitje van 2 minuten stoort ons nog, maar in de zon komen we dan oog in oog te staan met de imposante blik op Dublin. We zien een kleine actieve regenwolk over de stad schuiven en denken weer terug aan de week ervoor. Maar vandaag geen natte spijkerbroeken. Na de laatste koffie op het brandertje onderweg lopen we de stad tegemoet. We zitten erdoorheen en vooral Britta moet zich naar de eindstreep slepen. Vol trots lopen we door Marlay park en stappen symbolisch over de eindstreep.

We hebben de wicklow way uitgelopen! Daarbij zijn we verrast geworden door het mooie land maar ook door de heftigheid van de inspanning die dit heeft gekost. Mooi op tijd pakken we de bus de stad in en laten alles bij een echt goede Italiaanse kop cappuccino in de zon een de revue passeren. tijd om de huurauto op te halen en naar de westkust te rijden.